Viagra to niebieskie pastylki przepisywane tylko i wyłączenie przez specjalistę na receptę. Wykorzystywane są w kłopotach z osiągnięciem erekcji czy utrzymaniem wzwodu umożliwiające odbycie stosunku płciowego. Pastylki viagry zostały wynalezione przypadkowo podczas doświadczeń oraz szukania preparatów na dolegliwość niedokrwienną serca i nadciśnienie. Szybko zobaczono, iż znalezione lekarstwo zwiększa przepływ krwi prąciu oraz potrafi posłużyć przy kłopotach z erekcją. Po paru latach tabletka została opatentowana oraz wprowadzona. Określono ją Viagra, co w dokładnym tłumaczeniu znaczy tygrysa, bo z założenia miała uwalniać tygrysa w mężczyźnie. Nie winniśmy natomiast zapominać, iż viagra zapobiega tylko skutkom problemów z erekcją, nie rozwiązuje natomiast ich etiologii. Viagrę trzeba wykorzystywać tylko i wyłącznie po porozumieniu oraz przeprowadzeniu wywiadu z specjalistą, winna być używana doraźnie a jeśli nasze kłopoty powtarzają się większy okres, warto ich nie ignorować oraz znaleźć etiologię naszych kłopotów.

W jaki sposób działa viagra?

Viagra zwiększa przepływ krwi w strefach prącia, dzięki czemu gwarantuje odbycie stosunku płciowego mimo kłopotów ze wzwodem. Część kłopotów połączonych ze schorzeniami erekcji spowodowana jest produkcją nadmiernej ilości enzymu odpowiadającego za rozkład substancji odpowiedzialnych za napływ krwi do prącia mężczyzny. Gdy tego enzymu w naszym organizmie jest za wiele członek opada chociażby w stanie dużego podniecenia. Viagra kilkukrotnie zwiększa przepływ krwi w prąciu oraz gwarantuje nam odbycie stosunku płciowego. Warto natomiast pamiętać, iż viagra nie jest lekarstwem a tylko niweluje efekty schorzeń z erekcją u panów. Natomiast lekarstwo samo w sobie nie wywoła wzwodu, tak jak w codziennej sytuacji – niezbędna jest stymulacja seksualna. Natomiast tabletka pobudza nasze krążenie na tyle, iż wykonanie stosunku płciowego jest możliwe.

Możliwe działania niepożądane

Najpopularniejsze działania niewłaściwe, występujące u ponad 10% pacjentów, to ból głowy oraz zaczerwienienie twarzy. Oprócz tego do najpopularniejszych efektów ubocznych stosowania środka należą: bóle mięśniowe, wymioty oraz mdłości, odczucie zatkanego nosa, wrażenie ciepła w strefie twarzy, a chociażby przejściowe schorzenia widzenia. Przedawkowanie sildenafilu łączy się z nienaturalnie długim utrzymywaniem się wzwodu, które w ekstremalnych wypadkach może trwać do 6 godzin. Nadużywanie leku przez zdrowych panów doprowadza do zaistnienia trudności w osiąganiu wzwodu bez sildenafilu, a również dużych obrzęków prącia, mogących spowodować poważne stany zapalne oraz uszkodzenia ciał jamistych. W wypadku przedawkowania leku potrzebna jest konsultacja u specjalisty i rozpoczęcie leczenia.

Istotne jest również samo miejsce w którym kupujemy viagrę. Aktualnie na rynku osiągalnych jest dużo podróbek oferujących tańszy środek, bez recepty – niejednokrotnie są to pastylki podobne wyglądem oraz kolorem, natomiast nie zawierające absolutnie żadnej substancji czynnej. Stosowanie takich pigułek może być również szkodliwe, nie są one przez nikogo badane oraz nie wiemy z którego źródła pochodzą, więc potrafią szkodzić naszemu zdrowiu i życiu. Viagrę trzeba kupować tylko i wyłącznie oryginalną w aptece za okazaniem stosownej recepty.

Jak stosować viagrę?

Viagrę stosujemy w ilościach polecanych przez specjalistę, przeważnie raz dziennie. Przed zażyciem pastylki najlepiej unikać ciężkostrawnych posiłków i napojów alkoholowych, bo może to ograniczyć i ograniczyć skuteczność działania lekarstwa. Przyjmujemy jedną tabletkę dziennie, która działa do 4 godzin. Po wystąpieniu viagry w pewnych wypadkach potrafią nastąpić przykre efekty uboczne, natomiast nie muszą one od razu oznaczać przedawkowania. Jeżeli natomiast sygnały się nasilą czy będą na tyle duże by utrudniać normalne działanie trzeba porozumieć się ze specjalistą. Efekty uboczne które zostały zauważone u większości osób korzystających z viagry: Mdłości, wymioty, niestrawność, bóle głowy, schorzenia widzenia, kołatanie serca. Nie trzeba przekraczać ilości dozwolonej przez specjalistę, bo viagrę można dosyć szybko przedawkować, co skutkuje niezwykle przykrymi konsekwencjami zdrowotnymi. Pierwszym symptomem przedawkowania jest trwały wzwód, który może trwać nawet do 6 godzin. Innymi sygnałami przedawkowania są różnorakie uszkodzenia widzenia okazujące się najczęściej kilkugodzinną ślepotą czy schorzeniami w postrzeganiu kolorów, otaczający nas świat zaczynamy widzieć na niebiesko, potrafią nastąpić także różne sygnały. W takim wypadku trzeba jak najszybciej skontaktować się ze specjalistą.

Co jeszcze trzeba wiedzieć o viagrze?

Przede wszystkim winni pamiętać, iż tego środka nie winniśmy wykorzystywać częściej niż jest to niezbędne, bo możemy dopuścić do uzależnienia od substancji czynnej znajdującej się w tabletce. Uzależnienie od viagry to przede wszystkim ograniczenie wrażliwości na funkcjonowanie środka, tabletka działa krócej oraz słabiej a z czasem stosunek płciowy mimo połkniętej pastylki będzie trudny. Wówczas najczęściej zaczynamy zwiększać ilość środka bez porozumienia ze lekarzem a wówczas naprawdę nie trudno jest dopuścić do przedawkowania.

Dyskopatia szyjna jest dolegliwością cywilizacyjną. Zaburzenie to jest nierozerwalnie połączone ze stylem życia. Niepokojące jest to, iż choruje na nie jeszcze więcej młodych osób. Dyskopatia szyjna zachodzi w efekcie zwyrodnienia krążków międzykręgowych oraz jest źródłem wielu nieprzyjemnych dolegliwości. Osoby chorujące na dyskopatie szyjną najczęściej skarżą się na zmniejszenie sprawności i ból w obrębie szyjnym. Z badań wynika, iż trzydzieści procent wszelkich wypadków dyskopatii jest właśnie dyskopatia szyjna. Najczęściej przejawia się ona ciężkim uciskiem w strefie stawów barkowych, łopatki i karku. Ból pojawia się również przy dotyku strefie szyi i ruchu w zakresie stawu barkowego. Dyskopatia szyjna przejawia się nie tylko uciskiem, potrafią jej również wtórować różne sygnały takie jak mrowienie, drętwienie a w ekstremalnych przypadkach chociażby niedowłady.

Dyskopatia szyjna – etiologie

Dyskopatia szyjna może być wywołana wieloma etiologiami. Wielu spośród nich nie jesteśmy w stanie uniknąć, na przykład tychże pochodzących z przebiegu starzenia się organizmu. Do najpopularniejszych etiologii wywołujących dyskopatie szyjną trzeba zakwalifikować między innymi:

• brak aktywności fizycznej,
• dysbalans mięśniowy,
• mocne oraz niekontrolowane skrętne ruchy głową,
• niestabilny odcinek szyjny kręgosłupa,
• przeciążenie odcinka szyjnego kręgosłupa,
• duże rozciągnięcie mięśni,
• stres,
• łączące się drobne urazy,
• urazy komunikacyjne,
• wadliwą budowę kręgosłupa,
• wady postawy,
• uwarunkowania genetyczne,
• zwyrodnienia.

Dyskopatia szyjna – sygnały

Dyskopatia szyjna może się przejawiać na mnóstwo innych rodzajów, jest to zależne od poziomu zaawansowania dolegliwości i jej budowy. Dyskopatia szyjna może skutkować między innymi:

• ból okolic karku,
• ból okolic barków,
• ból w zakresie kręgosłupa szyjnego,
• ból głowy,
• drętwienie kończyn górnych,
• niedowłady,
• wymioty,
• omdlenia,
• zmęczenie kończyn górnych,
• przykurcze,
• wymiotów,
• schorzenia czucia,
• zawrotów głowy,
• ograniczenie elastyczności w obszarze szyi.

W sytuacji nastąpienia niepokojących dolegliwości trzeba niezwłocznie skontaktować się ze specjalistą. Opóźnianie rozpoczęcia leczenia może skutkować wzmożeniem się symptomów. Postawienie skrupulatnej oceny jest możliwe tylko po zakończeniu specjalnych badań obrazowych. Dzięki nim można w precyzyjny sposób zweryfikować w stan kręgosłupa szyjnego i poziom zaawansowania zmian zwyrodnieniowych.

Rozwój dyskopatii szyjnej

Dyskopatia szyjna przebiega w paru etapach. W zaawansowanej dolegliwości dochodzi do zniszczenia kości kręgosłupa. Rozwijający się stan zapalny kręgów powoduje ich przerastanie oraz uciskanie na nerwy, co powoduje charakterystyczne sygnały dyskopatii: ból, drętwienie, niemożność poruszania szyją. Słabe kości przenoszą automatycznie ciężar na otaczające więzadła oraz mięśnie, co tylko zwiększa nasilenie dolegliwości bólowych.

Formy leczenia dyskopatii szyjnej

Dyskopatię szyjną potwierdzą analizowania : RTG kręgosłupa w projekcji przedniej/tylnej i bocznej, tomografia komputerowa oraz rezonans magnetyczny kręgosłupa. Leczenie nieinwazyjne jest wykonywane w zdecydowanej części wypadków, bo zwiększające się dolegliwości bólowe, prędzej lub później, skłaniają do konsultacji u specjalisty. Nieoperacyjne formy leczenia dyskopatii szyjnej to rehabilitacja, fizjoterapia oraz łagodzenie ucisku środkami. Formy operacyjne są brane pod rozwagę wyłącznie wówczas, jeśli leczenie zachowawcze nie daje żadnej poprawy. W wypadku jeśli leczenie zachowawcze nie daje efektów, konieczne jest przeprowadzenie zabiegu operacyjnego, który polega zwłaszcza na usunięciu pacjenta dysku (nukleotomia). Jest to forma mało inwazyjna a u osób do blisko 40 roku życia pozwoli na wykorzystanie tzw. protezy dysku, która odtwarza ruchomość oraz elastyczność usuniętego dysku.

Sposoby leczenia dyskopatii:przenośna skórna nukleoplastyka laserowa PLDD, nukleoplastyka metodą Disc-FX, nukleotomia endoskopowa z dojścia tylnego lub bocznego, mikrodyscektomia szyjna z implantem cage, OP, prodisc.

Ćwiczenia na ból karku

Rehabilitacja w dyskopatii odcinka szyjnego jest najpopularniejszą metodą leczenia. Środki przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz relaksujące dają tylko chwilową ulgę, ale nie zniosą chorób na zawsze. Powszechnie na starcie wykorzystuje się gorset, żeby unieruchomić oraz tym samym odciążyć kręgosłup. Później warto ćwiczyć, żeby wzmocnić stabilność karku. Ćwiczenia rozciągające zwiększają przestrzenie międzykręgowe, dzięki czemu odciążane są nerwy oraz znika część dolegliwości bólowych. Masaże oraz leczenie ciepłem natomiast relaksuje mięśnie oraz więzadła oraz relaksuje.

Przykładowe ćwiczenie na dyskopatię szyjną

Usiądź na krześle z wyprostowanym kręgosłupem. Prawą rękę przyłóż do prawego ucha. Uciskaj głową na rękę przez 5 sekund stawiając jak największy opór ręką. Odpocznij kila chwili oraz powtórz zadanie również dziesięć razy. Zmień stronę. Inne ćwiczenia mają zbliżony przebieg tylko zamieniają się kierunki nacisku głowy oraz oporu dłoni. Przyłóż ręce do czoła oraz uciskaj głowę do przodu. Możesz również spróbować tego samego trzymając ręce na potylicy. Rozluźniaj nacisk po blisko 5 sekundach, rób wymaganą przerwę oraz powtarzaj.

Nadwrażliwość zębów dotyczy coraz większej liczby osób. Podczas jedzenia lodów, spożywania kwaśnych potraw lub zwykłego szczotkowania możemy doświadczyć nieprzyjemnych dolegliwości. Powody tego wydają się być zwykłe, ale rosnąca ilość zachorowań sugeruje, iż stanowią one wielki kłopot społeczny. Wrażliwość zębów daje sygnały, takie jak duży ból podczas picia ciepłej kawy lub jedzenia lodów. Każdy posiłek, a czasem również mycie zębów nieodpowiednią pastą, jest wówczas udręką. Nadwrażliwość zębów zazwyczaj jest wywołana złymi nawykami higienicznymi, ale etiologią potrafią również być wady zgryzu czy mechaniczne zniszczenie szkliwa. Sprawdź, jakie są jeszcze etiologie nadwrażliwości zębów oraz na czym polega leczenie. Nadwrażliwość zębów to powszechnie napotykany kłopot. Jak dochodzi zaistnienia nadwrażliwości zębów? Normalnie szkliwo tworzy szczelną warstwę chroniącą unerwioną zębinę przed agresywnym działaniem elementów zewnętrznych. Uszkodzone reaguje nadwrażliwością. Niestety, często sami osłabiamy tę izolację zębów oraz dostarczamy sobie ucisku.

Wrażliwość zębów – etiologie

Etiologia nadwrażliwości zębów zazwyczaj tkwi w złych nawykach higienicznych lub wadach zgryzu – wywołują one obciążenie zębów, zniszczenie szkliwa oraz pokazanie zębiny. Gdy jadasz wiele cytrusów, pijesz gazowane napoje, lubisz kwaśne napoje oraz sosy, to niewątpliwie nie zdajesz sobie sprawy z tego, iż elementy takich produktów zmieniają odczyn śliny na nieprzyjemny oraz wówczas szkliwo ulega stopniowej demineralizacji. Także dolegliwości przewodu pokarmowego, które wywołują zarzucanie treści żołądka przełyku, i liczne mdłości (np. w bulimii) nie są obojętne dla szkliwa. Nadwrażliwości możesz nabawić się również ze powodu mimowolnego zgrzytania zębami podczas snu (bruksizm). Gdy masz zwyczaj obgryzania ołówków oraz paznokci, także łatwo o mechaniczne zniszczenie szkliwa. Do nadwrażliwości zębów powszechnie dochodzi w efekcie zbyt gorliwego szorowania zębów twardą szczoteczką oraz bardzo ścierającą pastą, zwłaszcza wybielającą. W dodatku w zestawieniu ze złą techniką czyszczenia, powodującą drażnienie, a chociażby kaleczenie dziąseł, potrafią zostać odkryte szyjki zębowe – nie zabezpiecza ich szkliwo, więc są niezwykle podatne na czynniki czuciowe.

Profilaktyka nadwrażliwości zębów

Na nadwrażliwość zębów cierpi już co piąta osoba. Ból zębów może pojawiać się oraz znikać, ale jeśli wtóruje nam cały czas możemy mówić o jednostce chorobowej. Swoje obawy można skonsultować ze stomatologiem, ale również zanim to się spotka, warto rozpocząć leczenie zachowawcze, które może zmniejszyć, a chociażby cofnąć sygnały. Dzisiejsza dostępność technologii umożliwia nam łagodzenie objawów w domu z pomocą właściwych środków. Podstawa jest odpowiednia pielęgnacja. Pastę do zębów zamień na delikatną, przeznaczoną dla osób z paradontozą czy nadwrażliwością, np. Lacalut Sensitive czy Parodontax. W żadnym przypadku nie należy decydować się na pasty wybielające o wielkim współczynniku ścieralności. Mają one w składzie krzem, który ściera szkliwo. Efekt wybielenia jest krótki, a efekty uboczne potrafią się ciągnąć miesiącami, dlatego decydujmy się wyłącznie na specjalistyczne zabiegi w gabinetach dentystycznych. Wskaźnik ścieralności poznamy rozcierając pastę w palcach. Jeśli wyczujemy twarde drobinki znaczy to, iż łatwiej z nią o podrażnienie szkliwa oraz dziąseł, a w rezultacie nadwrażliwość. Dobra pasta winna mieć aminofluorek, który zamika kanaliki zębowe, np. Elmex. Równie istotna jest szczoteczka – winna być delikatna. Sposób szczotkowania również ma znaczenie – nie wykonujmy poziomych ruchów – szczoteczkę przesuwajmy z góry na dół, żeby nakładać dziąsła na korony. Zalecane są szczoteczki elektryczne, usuwające płytkę nazębną z dobrym uciskiem oraz łagodne dla dziąseł. Główkę należy wymieniać średnio co dwa miesiące, jeśli straci swoje wartości. Dla przedłużenia profilaktycznego efektu stosuj płynu do czyszczenia oraz nici do zębów, np. Blanx Biorepair i Eludril. Odradza się czyszczenia zębów tuż po jedzeniu – aktywność kwasów jest wówczas największa oraz dużo lepiej sprawdzi się zwykłe przepłukanie jamy ustnej wodą. Jeśli nadwrażliwość wywołana jest paradontozą, próchnicą lub zapaleniem dziąseł, wpierw należy te dolegliwości wyleczyć. W aptece dostępnych jest mnóstwo leków na nadwrażliwość dziąseł, np. żel Dentomix lub Mucosit

Leczenie nadwrażliwości zębów

Leczenia nadwrażliwości zębów podejmie się każdy dentysta. Specjalista może zalecić pokrycie zębów środkiem z fluorem czy zalecić tzw. fluoryzację, jaką obowiązkowo odbywają dzieci. Może również wykorzystać roztwór dostarczający wysoko stężonego wapnia oraz fosforanów. Przy wielkich ubytkach w szkliwie może pokryć uciążliwe miejsca estetycznym oraz niewidocznym wypełnieniem kompozytowym. Mineralizację można wykonywać również od wewnątrz – wystarczy przyjmować wapń, fosfor oraz rozwijającą wchłanianie witaminę D3. Specjalista wybierze takie sposoby, jaie doskonale sprawdzą się w naszym przypadku. Opcji jest niezwykle mnóstwo, dlatego nie warto rezygnować z leczenia, zwłaszcza iż może to doprowadzać do groźnych komplikacji. Zęby mają nam przecież służyć całe życie.

 Dosyć popularne jest zdanie, iż menopauza u kobiet oraz andropauza u panów to dwie odmienne nazwy tychże samych procesów: przekwitania oraz starzenia się. Niezupełnie. U mężczyzn wraz z nadejściem andropauzy nic się szybko nie kończy. Sprawdź, jakie są sygnały andropauzy oraz jak sobie z nimi radzić. Kiedy nadchodzi andropauza? U mężczyzn małe natężenie testosteronu (męskiego hormonu płodności) w surowicy krwi zmniejsza się z wiekiem niezwykle wolno – nie więcej niż o 1 proc. rocznie. Ponadto tylko u ok. 30 proc. panów po sześćdziesiątce obniża się ilość plemników, co zresztą nie oznacza niepłodności ani obniżenia jakości plemników. Czy natura więc jest łagodniejsza dla mężczyzn?

Sygnały andropauzy

Męskiemu przekwitaniu najczęściej wtórują proste do zaobserwowania sygnały.

Problemy z pełnym wzwodem połączone są z ograniczeniem poziomu hormonów oraz ze zmianami naczyniowymi. Czasem dochodzi nawet do impotencji.

• Postępująca miażdżyca naczyń krwionośnych zmniejsza ogólną kondycję organizmu. Jeszcze trudniej podbiec do autobusu oraz bez zadyszki wejść na trzecie piętro.
• Pojawiają się ataki ciepła, zbytnia potliwość oraz zaburzenia snu niezwykle zbliżone do tychże, które czują kobiety w czasie menopauzy.
• Łatwo zauważyć nadmierną wrażliwość, częstą zmianę nastrojów, a czasem również depresję. To sprawia, iż niektórzy mężczyźni stają się nawet agresywni.
• Na brzuchu skupia się tkanka tłuszczowa, którą mężczyźni chętnie tłumaczą zamiłowaniem do picia piwa.
• Bywa, iż pojawiają się problemy przy oddawaniu moczu, co jest szczególnie efektem przerostu gruczołu krokowego.
• Zwiększają się bóle kręgosłupa. Powszechnie są one mylone ze zmianami zwyrodnieniowymi, a winna bywa osteoporoza, która – jak u kobiet – ma tło hormonalne oraz wymaga leczenia.

Specjaliści utrzymują, iż wystąpienie symptomów andropauzy bardziej zależy od ogólnego stanu zdrowia niż od wieku. Męskie przekwitanie przyspieszać mogą dolegliwości, np. miażdżyca, cukrzyca, nadciśnienie, ale również palenie papierosów, nadużywanie alkoholu, złe żywienie się (np. zbyt wiele tłuszczów zwierzęcych), mało aktywny styl życia. O tym, gdy pojawią się pierwsze objawy andropauzy oraz jaki będzie jej rozwój, stanowią także elementy genetyczne – gdy u ojca wystąpiły wcześnie oraz były silne, w wypadku syna może być podobnie. Pierwsze sygnały przekwitania potrafią nastąpić nawet u czterdziestolatka. Natomiast zazwyczaj dają się one zobaczyć po pięćdziesiątce, jeśli organizm obniża wydzielanie hormonów. Jądra produkują mniej testosteronu, nadnercza – androgenów DHEA, przysadka mózgowa – hormonu wzrostu, a szyszynka – melatoniny. Co się wówczas dzieje w organizmie? Deficyt testosteronu może zdecydowanie obniżyć popęd seksualny oraz wywołać schorzenia erekcji. Niedostatek męskiego hormonu powoduje pogorszenie kondycji ruchowej oraz psychicznej. Bywa, iż mężczyźni wpadają w przewlekłe depresje, przeważnie natomiast stają się nadpobudliwi oraz nerwowi.

Andropauza pojawia się niespodziewanie

Męskie przekwitanie (inwolucja męska) nadchodzi niepostrzeżenie. Ciężko uchwycić moment, gdy zaczyna się dziać coś niepokojącego. To sieć, w którą często wpadają mężczyźni niezbyt chętnie kontrolujący stan swego zdrowia. Często w gabinetach lekarskich bywają tylko ci, od których wymaga tego pracodawca. Część mężczyzn dociera do specjalisty dopiero wówczas, jeśli mają depresję, schorzenia erekcji czy zauważyli wysokie pogorszenie sprawności intelektualnej.

Leczenie andropauzy

Przestrojenie hormonalne u panów nie przechodzą burzliwie, ale dają się we znaki. Mężczyźni przechodzący przez andropauzę uskarżają się na mnóstwo chorób: bóle, zmęczenie, brak apetytu lub odwrotnie nadmierny apetyt. Podstawy tychże chorób mogą pochodzić również z podwyższonego ryzyka rozwoju różnych wad po 50 roku życia, dlatego przed rozpoczęciem działań istotna jest wizyta u specjalisty. Dotyczy to zwłaszcza ryzyka przerostu prostaty, dlatego panowie nie winni unikać wizyt kontrolnych u lekarza. Przede wszystkim trzeba pamiętać o regularnej aktywności ruchowej oraz psychicznej. Trzeba dbać również o odpowiednią dietę. Winna być niskotłuszczowa, wartościowa w witaminy oraz mikroelementy, a uboga w cukry. Zalecane są artykuły z błonnikiem, który pomoże w zachowaniu odpowiedniej wagi. Najpoważniejszych kłopotów przysparza natomiast spadek libido połączony z poczuciem męskości. Rozwiązaniem są środki dostępne bez recepty, np. Braweran, Vitasteron, AndroVit Plus. Zamknięty w nich żeń-szeń będzie również wsparciem w odczuwanych schorzeniach pamięci oraz koncentracji, wzmożonej drażliwości, uczuciu lęku oraz stresu lub obniżonym nastroju. Rozwiązaniem naturalnym są zioła, które pomogą w części odczuwanych dysfunkcji. W zwiększeniu poziomu testosteronu wykorzystuje się łatwo dostępnego w sklepach korzenia pokrzywy. Ma on również odmienne korzyści ? oddziałuje na obniżenie prostaty, dzięki czemu pobudza sprawność fizyczną oraz zmniejsza kłopoty z oddawaniem moczu. Kolejną substancją naturalną wykorzystywaną w zmniejszaniu symptomów andropauzy jest pyłek pszczeli. Dzięki właściwościom przeciwzapalnym, przeciwobrzękowym oraz antyseptycznym pomaga leczyć przerost prostaty.

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby to dolegliwość ze spektrum zaburzeń z autoagresji, których istota polega na tworzeniu się tzw. autoprzeciwciał, to oznacza przeciwciał skierowanych przeciwko swym komórkom oraz tkankom organizmu. Zajęte narządy są niszczone powoli, co w wypadku braku leczenia doprowadza do ich niewydajności. Dolegliwość postępuje stopniowo, powszechnie niezwykle skrycie, doprowadzając do marskości wątroby.

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – etiologie

Dolegliwość jest wywołana atakiem komórek układu immunologicznego na nasze białka, umieszczone na komórkach wątrobowy. Natomiast reakcja na pytanie, czemu tak się dzieje, nie jest wiadoma. Naukowcy przypuszczają, iż etiologią tego mechanizmu mogą być predyspozycje genetyczne do tzw. reakcji z autoagresji. Uznaniem tej teorii są analizowania, z których wynika, iż u chorych z AZW powszechnie odnotowuje się współistnienie różnych wad o podłożu autoimmunologicznym (zapalenie tarczycy, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca, bielactwo, celiakia itp.).

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – objawy

Rozwój dolegliwości może być skąpo- czy bezobjawowy czy odwrotnie – niezwykle ciężki. Niestety, najczęściej ocenia się skąpoobjawową formę autoimmunologicznego zapalenia wątroby. Wtedy symptomem dominującym, a czasem jedynym, jest znużenie, które zwiększa się w przeciągu dnia oraz uniemożliwia funkcjonowanie. Jest to sygnał niecharakterystyczny, jaki może stanowić symptom zwykłego zmęczenia, przez co powszechnie jest lekceważony przez pacjenta. Czasami znużeniu mogą wtórować sygnały, takie jak:

• pobolewania czy odczucie ciężaru w prawym podżebrzu
• wzdęcia
• zaburzenia łaknienia
• świąd skóry

świąd skóry

Kobiety powinny zaniepokoić nieregularne miesiączki, wzmożone owłosienie lub nasilenie się trądziku. Są to sygnały wskazujące na schorzenia hormonalne, które potrafią współtowarzyszyć dolegliwości. W procesie objawowego autoimmunologicznego zapalenia wątroby pojawiają się żółtaczka i choroby przypominające silne wirusowe zapalenie wątroby, tj.:

• wymioty oraz mdłości
• jadłowstręt
• gniotący ból w nadbrzuszu
• męczliwość
• bóle stawów, mięśni
• stan podgorączkowy

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – diagnostyka

W pierwszej kolejności trzeba wykonać wywiad z pacjentem oraz spytać o wszystkie sygnały, przebyte zakażenia lub ostatnio wykonane zabiegi. Potem specjalista wykonywa badanie przedmiotowe, które pozwala na ocenę wielkości wątroby, zabarwienia skóry, obecności splenomegalii (powiększenia śledziony), pajączków skórnych czy wodobrzusza i obrzęków obwodowych. Wykonywa się również USG wątroby wraz z pomiarem przepływu wrotnego (Doppler). Niezbędna może być również endoskopowa ocena obecności żylaków przełyku. Istotnym czynnikiem diagnostycznym są analizowania krwi – tzw. próby wątrobowe. U chorych z AZW przedstawiają one podniesienie aktywności ALAT (aminotransferaza alaninowa) i obecność dużego stężenia gamma globulin, IgG oraz obecność w surowicy chorych przeciwciał przeciwktankowych (obecność autoprzeciwciał w surowicy krwi jest jednym z czynników potrzebnych do postawienia diagnozy AZW). To umożliwia wykonanie diagnostyki różnicowej, podczas której należy wziąć po uwagę dolegliwości przebiegające z obecnością zmian zapalnych w wątrobie (m.in. wirusowe zapalenia wątroby typu C czy WZW B, choroba Wilsona oraz PSC – pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych). W celu postawienia ostatecznego zdiagnozowania przeprowadza się badanie patomorfologiczne wątroby (biopsję wątroby), dzięki jakiemu można określić martwicę kęsową oraz zmiany zapalne okołowrotne i odmienny stopień włóknienia narządu, co jest indywidualne dla dolegliwości.

Autoimmunologiczne zapalenie wątroby – leczenie

W wypadku AZW wykorzystuje się leczenie immunosupresyjne, które polega na hamowaniu przebiegu tworzenia przeciwciał oraz komórek odpornościowych przez inne elementy nazywane immunosupresorami (niejednokrotnie są to środki). W wypadku AZW immunosupresorami są kortykosterydy (np. prednizolon) oraz azathiopryna (kuracja skojarzona). AZW jest dolegliwością długotrwałą, ale występują na ogół okresy remisji. W trakcie ich istnienia możliwe jest odstawienie preparatów, ale pod warunkiem utrzymywania się wyników badań biochemicznych w normie od dwóch lat oraz potwierdzenia biopsją wątroby remisji dolegliwości. Jej nawrót nie zawsze przerzuca się na pogorszenie nastawienia, dlatego cierpiący muszą być pod kontrolą specjalistów z przychodni hepatologicznej przez całe życie. Niestety, zdarzają się przypadki AZW o niezwykle intensywnym procesie czy również oporne na leczenie. Wtedy ratunkiem jest przeszczep wątroby.

AZW pozwala na normalne zwykłe życie

W części wypadków dolegliwość nie jest trudnością w realizacji planów osobistych oraz zawodowych. Nie wymaga również stosowania określonej kuracji. Wystarczy zdrowo się odżywiać. Należy natomiast zadbać o to, żeby nie pogłębiać uszkodzenia wątroby. W związku z tym należy się zaszczepić przeciwko WZW typu A i B, całkowicie zrezygnować z picia alkoholu. Winno się również utrzymać masę ciała w normie, aby nie dopuścić do niealkoholowej stłuszczeniowej dolegliwości wątroby.

Zespół niespokojnych nóg (łac. asthenia crurum paraesthetica) charakteryzuje się odmiennie jako zespół Wittmaacka-Ekboma czy syndrom RLS (ang. restless legs syndrome). RLS należy do schorzeń neurologicznych, które przejawia się uczuciem ociężałości, osłabienia oraz lęku nóg, zwłaszcza w czasie spoczynku czy snu, co zmusza pacjenta do ruchu, chodzenia czy poruszania kończynami, żeby złagodzić nieprzyjemne dolegliwości. W tenże sposób przerywany sen utrudnia regenerację sił, a człowiek kolejnego dnia czuje się ciężki oraz niewyspany. Zespół niespokojnych nóg występuje zwłaszcza po obu częściach ciała, ale zdarza się także, iż wyłącznie po jednej. Wedle statystyk zespół niespokojnych nóg dotyka blisko 15 procent społeczności, ale rzadko jest rozpoznawany. Zespół niespokojnych nóg może się ujawnić w dowolnym wieku.

Etiologie zespołu niespokojnych nóg

Pierwsze informacje o zespole niespokojnych nóg podali już w 1672 roku Thomas Willis oraz Theodor Wittmaack, ale systematyczny opis zespołu niespokojnych nóg z 1945 roku zawdzięczamy szwedzkiemu neurologowi – Karlowi Axelowi Ekbomowi. Co interesujące, pomimo że sygnały zespołu niespokojnych nóg są niezwykle charakterystyczne oraz ciężkie do pomylenia z odmiennymi dolegliwościami, syndrom RLS bardzo rzadko się diagnozuje. Dolegliwość niespokojnych nóg pozostaje niejednokrotnie nieleczony. Jako jednostka chorobowa zespół niespokojnych nóg został określony w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 pod kodem G25.8. Z czego wynika zespół niespokojnych nóg? Źródła podają, iż etiologie zespołu niespokojnych nóg potrafią mieć charakter pierwotny, czyli RLS jest dziedziczny, czy charakter wtórny, czyli syndrom niespokojnych nóg pojawia się jako konsekwencja różnych schorzeń neurologicznych. Podaje się, iż w ponad połowie wypadków dolegliwości niespokojnych nóg przejmuje się po przodkach w formie autosomalnej dominującej czy rzadziej autosomalnej recesywnej. Rodzinne występowanie syndromu niespokojnych nóg przyczynia się zazwyczaj do wczesnego startu zaburzeń, zazwyczaj blisko 35. roku życia. Późniejsze powstawanie symptomów dolegliwości niespokojnych nóg sugeruje raczej na fakt, iż RLS wtóruje innym schorzeniom, czyli jest wtórny do pierwotnych wad oraz nieprawidłowości działania organizmu, jak na przykład deficyt dopaminy w prążkowiu, czy również mocznica,

Objawy zespołu niespokojnych nóg

Objawy dolegliwości są bardzo ciężkie do określenia, chociażby dla samych chorujących. Drętwienie, mrowienie, świerzbienie, drganie, lub bardziej opisowo „mrówki biegające pod skórą”, „bąbelki w żyłach” – to jedynie niektóre określenia na dolegliwości asystujące schorzeniu. Jakkolwiek ciężkie do określenia, zawsze są dla pacjentów bardzo nieprzyjemne. Cierpiący uskarżają się na liczne budzenie się w nocy, w czasie którego zginają oraz prostują nogi, przewracają się z boku na bok czy chociażby wstają z łóżka oraz chodzą. W przeciągu dnia, w wypadku długiego przebywania w jednej pozycji, cierpiący wiercą się, machają nogami czy robią ruchy prostujące, identyczne jak w nocy. Dolegliwości wywołują, iż niektórzy nie są w stanie przez większy okres spokojnie siedzieć, tym samym nieprzyjemne jest życie w kinie czy teatrze, i podróżowanie samochodem lub samolotem.

Zespół niespokojnych nóg – rozpoznanie

Naukowcy opracowali szereg kryteriów zdiagnozowania zespołu niespokojnych nóg, takich jak:

Kryteria podstawowe (niezbędne do postawienia zdiagnozowania):

• powstawanie nieprzyjemnych wrażeń, zwłaszcza czuciowych (mrowienie, palenie) w obszarze kończyn dolnych,
• przymus ruchu (co obniża nieprzyjemne wrażenia),
• narastanie symptomów we śnie,
• zwiększanie się symptomów w porach nocnych oraz nocnych.

Kryteria dodatkowe (ułatwiające rozpoznanie):

• zaburzenia snu,
• okresowe ruchy kończyn,
• ciągły rozwój,
• dodatni wywiad rodzinny

Zespół niespokojnych nóg – leczenie

Z racji tego, iż nie ma prostej etiologii zespołu niespokojnych nóg ciężko wypracować „uniwersalną” formę leczenia zespołu niespokojnych nóg. Czasem ludzie próbują doraźnie łagodzić nieprzyjemne doznania w nogach, np. za pomocą masażów, zimnych okładów lub naprzemiennego polewania stóp raz zimną, a inny raz gorącą wodą. Sukces leczenia zespołu niespokojnych nóg zależy od dobrego postawienia diagnozy. Jeśli zespół niespokojnych nóg ma charakter wtórny, to winno leczyć się na starcie dolegliwość pierwotną, która przyczyniła się do zaistnienia zespołu niespokojnych nóg. W tymże celu można uzupełniać niedobory żelaza, witaminy B12 czy walczyć z cukrzycą. W wypadku zespołu niespokojnych nóg lecznie polega zwykle na zmniejszaniu symptomów. Dostosowuje się stopień dopaminy, podając choremu przed snem właściwe środki na zespół niespokojnych nóg – zwłaszcza te, jakie są prekursorami dopaminy oraz wpływają bezpośrednio na receptory dopaminowe. Farmakoterapia obejmuje czasem również na zespół niespokojnych nóg środki opioidowe czy benzodiazepiny. Do niefarmakologicznych sposobów leczenia zespołu niespokojnych nóg kwalifikuje się odstawienie alkoholu oraz kawy, zmianę stylu życia, unikanie późnych posiłków i stosowanie ćwiczeń relaksacyjnych przed snem. Precyzyjna kwalifikacja zespołu niespokojnych nóg jest bardzo istotna nie tylko ze strony skuteczności leczenia, ale również z faktu, iż brak leczenia zespołu niespokojnych nóg w ważny sposób upośledza jakość życia pacjenta – przyczynia się do bezsenności, spadku koncentracji uwagi w przeciągu dnia, niewielkiej efektowności w pracy, może zaburzać pożycie seksualne, skutkować konfliktami domowymi oraz przyczyniać się do wzrostu schorzeń depresyjnych.

Ból to uczucie, z jakim stykamy się od najmniejszych lat. I chociaż walczymy z nim na rozmaite rodzaje, to nie zapominajmy o jego roli informująco-obronnej o zagrażającym zniszczeniu tkanek. Środki przeciwbólowe to niezwykle ważna część leków. Wszystkie mają natomiast na celu to samo – zmniejszanie czy zahamowanie odczuwania ucisku. Rozłożyć je możemy na działające ośrodkowo (opioidy) i niesteroidowe środki przeciwzapalne. Z powodu faktu, iż wolno je nabyć bez recepty, są niezwykle popularne. Czy wiemy cokolwiek o środkach przeciwbólowych?

Środki przeciwbólowe – środki narkotyczne

Opioidy działają niezwykle silnie przeciwbólowo. Zaś wśród dodatkowych opcji tychże preparatów znieczulających obserwujemy działanie depresyjne na środek oddechowy ośrodkowego układu nerwowego, a również działanie sedatywne oraz przeciwkaszlowe. Niestety powodują tolerancję oraz lekozależność. We współzależności od powinowactwa oraz sposobu reagowania na receptory opioidowe środki przeciwbólowe te możemy rozłożyć na:

• agonistów – morfina, petydyna, fentanyl, kodeina – wiążąc się z receptorem opiatowym hamują wrażenie ucisku,
• antagonistów – nalokson, naltrekson, lewalorfan – hamują działanie agonistów, wykorzystywane są jako odtrutki w wypadku zatrucia opioidami,
• częściowych agonistów – np. buprenorfina,
• mieszanych agonistów – antagonistów – pentazocyna, butorfanol, meptazynol – działają jednocześnie na przeróżne zespoły receptorów opioidowych. Zdolne są również do aktywacji jak i jednoczesnego hamowania receptora opiatowego.

Środki przeciwbólowe – morfina

Jest to alkaloid występującu w opium – stężonym soku mlecznym produkowanym z młodych makówek maku lekarskiego. Wśród zadań tego leku przeciwbólowego rozpoznać możemy:

• duże hamowanie ośrodkowego układu nerwowego, zwłaszcza strefie czuciowej kory mózgu i ośrodków autonomicznych,
• działanie jak środki znieczulające,
• usuwanie uczucia głodu, osłabienia i myśli oraz świadomości przykrych przeżyć psychicznych – w następstwie tego działania dochodzi do zaistnienia euforii,
• pobudzanie ośrodka wymiotnego,
• hamowanie wydzielania gruczołów – w szczególności gruczołów trawiennych przewodu pokarmowego,
• wywoływanie zaparć.

Efekty uboczne morfiny

• przedawkowanie powoduje głęboki sen narkotyczny,
• źrenice są niezwykle zwężone,
• skóra zimna, biała czy sina,
• tętno wolne,
• RR niskie,
• oddechy płytkie.

Odtrutkę stanowi:

• nalokson,
• kodeina – ma działanie przeciwkaszlowe,
• pochodne piperydyny – petydyna,
• pochodne benzomorfanu – pentazocyna.

Środki przeciwbólowe – środki nienarkotyczne

Działają zdecydowanie słabiej przeciwbólowo niż narkotyczne środki przeciwbólowe. Są natomiast znacznie mniej szkodliwe, między innymi dlatego, iż nie wywołują uzależnienia. Oprócz działania przeciwbólowego takie środki przeciwbólowe działają także przeciwgorączkowo i przeciwzapalnie oraz przeciwgośćcowo.

Rozróżniamy następujące grupy (wyodrębnione z powodu formy chemicznej):

• o pochodne kwasu salicylowego,
• o pochodne pirazolonu,
• o pochodne aniliny,
• o pochodne chinoliny,
• o pochodne pirymidazonu.

Środki przeciwbólowe – pochodne kwasu salicylowego

Działają przeciwgośćcowo, przeciwzapalnie, przeciwbólowo, przeciwgorączkowo, wywołują wzrost wydalania kwasu moczowego przez nerki, a w niewielkich ilościach hamują wybiórczo biosyntezę tromboksanów oraz zmniejszają poprzez to możliwości agregacyjne płytek

Wśród działań niepożądanych tychże preparatów znieczulających należy wymienić:

• podrażnienie błony śluzowej żołądka z zaostrzeniem dolegliwości wrzodowej,
• działanie neurotoksyczne – zawroty oraz uciski głowy, szum w uszach, czasem upośledzenie słuchu,
• skazę krwotoczną przy przedawkowaniu,
• uczulenie na środki przeciwbólowe,
• zespół Reye’a.

Środki przeciwbólowe – pochodne pirazolonu

Do pochodnych pirazolonu zaliczamy:

• aminofenazon,
• metamizol,
• fenylobutazon.

Mają one działanie przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, przeciwzapalne. Wśród działań niepożądanych potrafią pojawić się uczulenia, mielotoksyczność, hepatotoksyczność oraz wrzodotwórczość. Nie powinne być wykorzystywane u niemowląt w formie pigułek znieczulających.

Środki przeciwbólowe – tramadol

Jest to agonista oraz częściowy antagonista receptorów opioidowych. Wśród działań niepożądanych tego środka przeciwbólowego może spowodować zawroty głowy, suchość w jamie ustnej, mdłości, hipotonię ortostatyczną, tachykardię, schorzenia świadomości i senność. Po dalszym wykorzystywaniu może również spowodować uzależnienie. Powszechnie wykorzystywane są w dolegliwościach reumatycznych, natomiast wszystkie mają również działanie przeciwbólowe, tak jak środki znieczulające. Nie oddziałują narkotycznie na OUN, nie powodują nałogu, nie oddziałują również hamująco na środki wegetatywne.

Rozróżniamy następujące pochodne:

• pochodne kwasu salicylowego
• pochodne pirazolonu
• pochodne kwasu octowego – indometacyna oraz diklofenak
• pochodne kwasu proprionowego – ibuprofen, dexprofen, naproxen oraz profenid.

Pochodne kwasu enolowego – piroxicam

• pochodne kwasu feiloantranilowego – odznaczają się silnym, lecz krótkim działaniem przeciwbólowym i małym działaniem antyagregacyjnym,
• inhibitory COX-1 – meloksykam oraz nabumeton,
• inhibitory COX-2 – rofekoksyb oraz celekoksyb.